Boven De Kronen Grote Of Barbarkerk Culemborg 2019
posted on August 12, 2020
Curator en deelnemer BOVEN DE KRONEN, Grote of Barbarkerk, Culemborg
organisatie: De Roos van Culemborg https://www.deroosvanculemborg.nl/
De zware bakstenen muren van de Grote of Barbarakerk omhullen een groot ‘geheim’. Het interieur van de driebeukige kerk bezit een magische ruimtelijkheid. Wit gesausde muren, hoge vensters, een houten plafond en een donkere hardstenen vloer. Bij binnenkomst wordt je omarmd door ruimte en licht.
De Roos van Culemborg had het over ‘the sky is the limit’ toen mij de vraag werd voorgelegd een aantal kunstenaars voor een bijzonder tentoonstellingsconcept te zoeken.
TEKST opening Boven de Kronen zaterdag 8 juni 16:00 Harald Schole
Ik ben beeldend kunstenaar, kunstverzamelaar, organisator. Het terrein van de beeldende kunst, inclusief randgebieden, is mijn thuis. In de Barbarakerk als huis voor de kunst ben ik te gast, voel ik me welkom.
Net als de andere kunstenaars, die voor ze aan het werk gingen, deze kerk hebben bezocht. We keken onze ogen uit. De ruimte is groots, majestueus, museaal, prachtige wanden, rondom natuurlijk invallend zonlicht. De kerk is geen ‘white cube’, de locatie heeft betekenis. Zomaar binnenkomend heerst in de statige ruimte rust, vind je een plek om tot inzicht te komen. Het is ook een bijzondere plek in de stad, vaak het oudste stenen bouwwerk. De kerkgebouw staat meestal op een lichte verhoging, een zandrug, een hoge oeverwal waar je bij nood en hoog water letterlijk en figuurlijk een veilig heenkomen kan zoeken.
Voordat de kunstenaars aan de slag gingen hebben zij de kerk bezocht. Op welke wijze de Grote of Sint Barbarakerk hun kon inspireren. Er kunnen allerlei aanleidingen zijn, zo valt toevallig de naamdag van Sint Barbarba samen met mijn verjaardag. Ik wil in het kort vertellen hoe de kunstwerken mij inspireren; in een willekeurige volgorde:
In het werk van Lisa Couwenbergh zie ik de verticale structuren van de kerk, de pilaren en de lang gerekte vensters terug komen de beeltenis van onderdelen van de anatomie van de mens. Bouwstenen die een lichaam omhoog houden, zonder constructieve elementen en zonder verbindingen is er geen leven.
Bart Ensing toont een wortelgestel. Je staat onder de bomen en kijkt automatisch omhoog in de richting van de boomkronen. Bomen met een fijn zenuwgestel die diep in de aarde doordringen en met elkaar communiceren. Zo onder de bomen ontkom je niet aan respect en nederigheid.
De drie grote monumentale werken van Annelies Sterkenburg bewegen zachtjes, mysterieus. Het glanzend geschubde oppervlak maakt het werk levendig en je vraagt je hoe zwaar zullen deze reuzengrote cellen wel zijn? Een wereld die je op micro- en macroniveau kan bekijken.
De objecten van Karin van Dam voeren je de kooromgang in, de herhaling van de vormen, geven een ritme, het is een cyclus van golfbewegingen. De zwarte oude gedenkborden aan de wanden voegen zich als een eenheid van ruimte en tijd in dit universum, waar je in kan ronddwalen en wordt opgenomen.
In de Sky Fall Angel van Friso Witteveen zie ik de ontsnappingspoging van de bloedmooie Barbara aan Nicomedië, haar vader. Die had het meisje in een hoge toren opgesloten. En een knipoog naar Grace Jones die in de Bondfilm A view to kill van de Eifeltoren sprong. De films die goed en kwaad en alle dillema’s daarom heen laat passeren.
Rucha Kulkarni heeft super aandachtig de kerk bekeken. Van het plakkaat met de tien geboden ontleende ze het woord FAITH. Een woord met in het Nederlands meerdere betekenissen: vertrouwen, trouw en mening. Voor het venster is hangt een voile, kleurrijk als gebrandschilderd glas. Net als het borduren, kost het winnen van vertrouwen tijd.
Boven de kapstokken vinden we het werk van Kim Habers. Drie wolken als een kleine familie. Het zijn symbolische regenwolken, die in de kerk een schuilplaats vinden. Een metafoor van een vreemdeling waar een kerk, als toevluchtsoord, voor open staat. Het fragile opengesneden werk van papier staat voor mij ook voor kwetsbaarheid.
De installatie van Teja van Hoften weegt iets meer dan een kilo, licht maar met een enorme impact. Een onaanraakbare lichtheid toont het lichaam. Haar schaduwgestalten zijn in de natuur opgenomen. Elk doek vertelt, geborduurd, een essentiële functie van het leven. Het roept de vraag op: waar bestaat het leven uit? Is het leven te vangen?
Tenslotte Harald Schole. Op een groot, zacht, blad van een Bodhiboom zijn, geïnspireerd uit talrijke culturen, vele maskers. Beeltenissen van het vreemde, de ander. Ze kijken diverse kanten op, zoekend. Op het blad vormen ze een eenheid en zichtbaar, op de andere zijde van het blad, zijn ze verbonden met nerven.
En nu mag u, uitgerust met ligstoel, zich laten inspireren!